Het doodvonnis van spookstad Doel

Vogels zingen hun ochtendzang terwijl de zon langzaam op komt. De kinderen bekvechten met elkaar, terwijl mama en papa zich klaarmaken om naar hun werk te gaan. De postbode komt langs en de melkboer is ook alvast onderweg. De hond van buurvrouw Linda is alweer ontsnapt, compleet in paniek rent ze in haar nachtjapon over straat. De gepensioneerde Jean met de snor staat in zijn deuropening en groet alle passanten. Een doorsnee dag in het kleine dorpje Doel, niets bijzonders aan de hand.
Eens een levendig dorpje, nu een trieste verlaten boel. Verlaten plekken dragen iets duisters en mysterieus met zich mee, het zijn plekken boordevol verhalen die ik absoluut wil ontdekken. Nieuwsgierig geworden door het verleden van dit ooit zo vrolijke dorpje, trok ik er samen met een fotograaf en vriendin op uit. Klaar om dit spookachtige dorpje te ontdekken.

De straten liggen er verlaten bij. Kunstenaars en vandalen hebben de gevels van de ooit zo gezellige huisjes volledig bespoten met graffiti. Het is bijna surrealistisch dat in deze huizen ooit doorsnee gezinnen woonden. Dat alles normaal was. Ramen en deuren zijn dichtgemaakt tegen mensen die er op zoek zijn naar een slaapplek en jongeren die er hun toevlucht zoeken in illegale middelen, criminaliteit en vernieling.

Dit zou zo maar eens het perfecte decor kunnen zijn voor een goede horrorfilm, of wat dacht je van the Walking dead? Toch ligt het dorpje er niet helemaal verlaten bij: de vuilkar doet zijn tour in de straatjes, er passeren enkele auto’s. Er staat zelfs een hele groep gepensioneerde met de fototoestellen in de hand, vooraan loopt er een gids die uitleg geeft. Doet de Okra tegenwoordig ook daguitstappen naar Doel?

Doel blijkt niet helemaal verlaten te zijn. In het hele dorpje zijn er nog enkele huizen bewoond. De overblijvers zijn vooral mensen op leeftijd, geboren en getogen in Doel, vastberaden om hun dorp niet te verlaten. Zij weigeren hun huis -vol verhalen en herinneringen- te verlaten. Ik zou er eerlijk gezegd niet durven en willen wonen, hoewel camera’s wel een oogje in het zeil houden. Het plaatselijke schooltje deed in 2003 zijn deuren dicht, toen bleek dat er nog maar acht leerlingen ingeschreven waren. Weer een stukje Doel dat gestorven is.


Voor wie Doel niet kent, het is een dorp gelegen in Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Beveren. We keren even terug in de geschiedenis. Een conflict in de jaren 60, waar er voor het eerst plannen waren voor uitbreiding van de Antwerpse Haven. Een halve eeuw later is die haven er nog steeds niet, maar de inwoners zijn wel massaal verhuist. De meeste lieten zelfs hun hele inboedel staan: kapotte TV’s, stoffige zetels, verroeste potten en pannen, het is een vreemd – zeg maar creepy- beeld. Het lijkt alsof er een ramp heeft plaatsgevonden -wat velen denken met de kerncentrale op de achtergrond-, maar niets is minder waar.

Het restaurant en cafeetje zijn de enige plekken in het dorpje waar er nog wat te beleven valt. Aan de reviews te zien heerst er meestal wel een gezellige drukte, absoluut niet verwacht om eerlijk te zijn. Het dorpje is ook het perfecte decor om mooie foto’s te maken, dat deden we dan ook uiteraard! Enkele foto’s kan je hieronder aanschouwen. Wacht Doel op een langzame dood? De tijd lijkt hier alvast stil te blijven staan.


 

 

 

Leave a reply

Your email address will not be published.

Theme developed by TouchSize - Premium WordPress Themes and Websites